Jólakötturinn eftir Snæfríði og Hildigunni og kvæði eftir Þórarin Eldjárn.
JÓLAKÖTTURINN
Jólakötturinn er kominn
á kreik.
Nú eru jól að nálgast,
nú á hann leik.
Hann skýtur upp stórri kryppu og klærnar brýnir
kötturinn sá.
Þegar jólin færast nær hann nærsýnn rýnir
og nefið rekur á kaf í íbúaskrá
og leitar að fórnarlömbum
með lúsakömbum,
að fólki því
sem fær ekki fötin ný
að fara í.
Enda er hann illa liðinn líka,
hjá landsins dætrum og sonum.
Þeir sem engum nýjum flíkum flíka
fá það hlutskipti að lenda í honum.
En hann er ekki allur
illur, köttur téður.
Nei, hann er ekki allur,
ekki allur þar sem hann er séður.
Fyrir því má færa rök
að hann sé almennt hafður
heldur betur fyrir rangri sök:
Hann vinnur á kvöldin við að flokka föt,
flikka upp á þau og stoppa í göt
og kemur þeim í notkun á ný
út um borg og bý.
Hann á
skrá
yfir þá
sem föt þurfa að fá.
Hann þekkir best
hvar þörfin er mest.
Þórarinn Eldjárn
