2011 - Leppalúði

Leppalúði eftir Ingibjörgu Hönnu Bjarnadóttur og kvæði eftir Ingibjörgu Haraldsdóttur.

LEPPALÚÐI
Hann Leppalúði þótti nokkuð baldinn.
Í bernsku var hann ódæll
og átti enga vini.
Af þessu varð hann vansæll
og vildi hefna sín.

Hann átti gamlan pabba
sem engu nennti lengur
og ævagamla mömmu
sem litlu skárri var.

Það var því vart að undra
þótt Leppalúði tæki
til sinna eigin ráða.

Einn daginn þegar fólkið
var komið út á tún
og sló og sló af kappi
varð einhverjum að orði:
Hvar er Leppalúði?

Allir fóru að leita
hrópa og kalla
en ekkert sást til Lúða.
Hann er horfinn,
sagði hreppstjórinn,
ekki skal ég syrgja hann.
Og göngum nú til verka!

Nú leið og beið í sveitinni
en aldrei kom sá stutti.
Flestir voru fegnir, nema
foreldrarnir hans,
sem dóu fljótt úr hungri
og detta því úr sögunni.
Svo liðu ár og aldir.

Þá bar svo við eitt kvöldið
þegar sólin var að setjast,
að sást til mannaferða.
Innan skamms var úr því skorið
að þar fór enginn annar
en Leppalúði sjálfur
með allt sitt hyski.

Hann hafði fyrir langalöngu
útvegað sér konu,
og konan sú var engin tískudrós,
því þetta var hún Grýla
sem allir krakkar þekkja
og enginn þorir að hrekkja.

En fólkið í sveitinni fór að súpa hveljur
þegar það sá skarann sem á eftir henni kom:
þar voru komnir synir þeirra Grýlu og Leppalúða
í endalausri runu með öskur og gól.

Svona strákar, mælti Leppalúði,
og þeir þögnuðu strax.
Segið nú fólkinu hvað þið heitið,
sagði Grýla mamma þeirra
sem kunni mannasiði.

Sveinarnir brugðu við skjótt og æptu
allir í senn: Stekkjarstaur, Giljagaur, Stúfur,
Þvörusleikir, Pottaskefill, Askasleikir,
Hurðaskellir, Skyrjarmur, Bjúgnakrækir
Gluggagægir, Gáttaþefur, Ketkrókur
og Kertasníkir!

Og hana nú! bætti Grýla við.
Svo fóru þau að sofa
eins og kettir úti í mýri
og úti er ævintýri.

Ingibjörg Haraldsdóttir