Pottaskefill eftir Signýju Kolbeinsdóttur og kvæði eftir Snæbjörn Ragnarsson, Bibba í Skálmöld.
POTTASKEFILL
Sannlega var piltur nefndur Pottasleikir,
púar stóran njóla sem hann ákaft reykir.
Við hann eru álfar, menn og vargar smeykir.
Brýst hann inn og bælir þvottinn,
blótar, nú skal finna pottinn.
Nálægð hans er þung og þefill.
Þetta er hann Pottaskefill.
Trúlega var pjakkur nefndur Pottasleikir,
plokka nef hans hanskalausir fingur bleikir.
Afgangana hráa vill og aldrei steikir.
Niðamyrkur, nærri dottinn,
nálgast eldstæðið og pottinn.
Þekur búkinn þreyttur refill.
Þetta er hann Pottaskefill.
Fjálglega var púki nefndur Pottasleikir,
pestar-, saur- og svitalykt af honum feykir,
allir sem þar standa fyrir enda veikir.
Tregur og af tröllum sprottinn,
tekur stökk og finnur pottinn.
Þar er ekki þokkasnefill.
Þetta er hann Pottaskefill.
Ranglega var pungur nefndur Pottasleikir,
prettir eru iðja hans og helstu leikir,
eltir uppi gamalær og í þeim kveikir.
Höggvinn er í hengla spottinn,
hleypur svo á braut með pottinn.
Þröngar buxur, þæfður trefill.
Þetta er hann Pottaskefill.
Snæbjörn Ragnarsson
